پایمال شدن حقوق اقلیت‌ها توسط اکثریت (دیکتاتوری اکثریت) در همه انواعش کثیفه. اما قطعا یکی از احمقانه‌ترین انواعش در قبال افراد کم توان و معلول جامعه است! افراد کم‌توان مثل اقلیت‌های نژادی، دینی و … نیستند که مرزهای مشخصی با ما داشته باشند. ممکنه یکی از نزدیکان‌مون، مثلا فرزندمون جزو این اقلیت باشه؛ یا حتی خودمون، بعد از یک حادثه. و جدای از این، قطعا دوران سالمندی اغلب افراد، با انواع کم‌توانی‌ها مواجه خواهد بود.
طبعا بخشی از وظایف این حوزه حاکمیتی است؛ ولی مدتیه فکر میکنم ما چه اندازه نقش خودمون رو ایفا کردیم!؟ آیا این مساله اصولا جایگاهی در مطالباتمون داشته؟ ما چقدر در تضییع حقوق این عزیزان سهیم هستیم؟
