سال: 2014

اول:
آدم همیشه منتظر زمانی است که از راه می‌رسد و وقتش بازتر می‌شود؛ فرصتی که در آن می‌تواند به برخی کارهای مانده و عقب‌افتاده‌‌اش برسد … اما حکایت “وقت”، حکایت غریبی است؛ هر چه جلوتر می‌روی، بیش‌تر تو را دنبال خودش می‌کشد! طوری که اگر کمی از برنامه‌ات فاصله بگیری، می‌بینی او جلو افتاده و تو به دنبالش می‌دوی و همین‌طور هفته‌ها و ماه‌ها و شاید سال‌ها گذشته است!

دوم:
هنوز روشن و واضح در ذهنم است: دوم دبیرستان؛ سر کلاس ادبیات نشسته‌ایم، یکی از بچه‌ها داستان کباب غاز را می‌خواند: ” … سر زانوهای شلوارش – که از بس شسته شده بودند به‌قدر یک وجب خورد رفته بود – چنان باد کرده بود که راستی‌راستی تصور کردم دو رأس هندوانه از جایی کش رفته و در آن‌جا مخفی کرده است!” … معلم شروع می‌کند درباره سبک نگارش جمال‌زاده و توصیفات زیبای داستان – مثل همین که آوردم – توضیح دادن … . کلاس‌های ادبیات، به ویژه درس‌هایی که متون و اشعارش سر راست بودند و نیازی نداشتند معنای کلمه به کلمه و بیت به بیتشان را یادداشت کنی، واقعا لذت‌بخش بود. داستان که تمام شد، واقعا حس خوبی داشت؛ با اینکه شاید جنبه اصلی این داستان – حداقل در ظاهر – بیشتر ایجاد سرگرمی بود تا انتقال مفاهیم عمیق … و اصلا شاید همین امر آن چیزی بود که در آن زمان به شدت نیاز داشتیم! از آن موقع به بعد، هر بار کتاب ادبیاتم را باز می‌کردم و چشمم به این درس می‌افتاد، تصور روزی را می‌کردم که صبج یک روز تعطیل پاشده‌ام و – با همان لحنی که در داستان آمده – لَم داده‌ام یک گوشه و دارم مجموعه داستان‌های دیگری از جنس کباب غاز را می‌خوانم! آن موقع فکر می‌کردم، شاید روزی در تعطیلات عید یا تابستان فرصت شود … و بعدتر هم با خودم گفتم، شاید بعد از کنکور … و بعد از کنکور هم … فکر می‌کنم به کل فراموشش کردم!

چند وقت پیش، کتاب‌های ادبیات دوران دبیرستان را در انباری پیدا کردم؛ عکس بالا صفحه ۳۱ کتاب دوم دبیرستان است.

ادامه خواندن “در حسرت یک دلِ سیر “کباب غاز””

“The Centre” یا “مرکز”، پنجمین و تازه‌ترین آلبوم سامی یوسف است که در نیمه سپتمبر ۲۰۱۴ (اواخر شهریور ۹۳) منتشر شد. این روزها کمتر کسی است که سامی یوسف را نشناسد، خواننده جوانی که با انتشار آلبوم‌های “المعلم” و “My Ummah” و ارایه محتوایی شرقی و سبک و سیاقی مرکب از غرب و شرق توانست مسیر جدیدی را – که بعدها توسط بسیاری دیگر نیز دنبال شد – در موسیقی و به طور خاص موسیقی مسلمانان باز کند. مسیری که با سومین آلبوم یوسف، “Wherever You Are”، برای خودش شناسنامه‌ای نیز دست و پا کرده و spiritique نام گرفت، سبکی که شاید بتوان آن را زیر شاخه‌ای از موسیقی معاصر دانست (البته این نظر شخصی نگارنده و در مقایسه آثار سامی یوسف با آثار افرادی چون یانی است.) سومین آلبوم یوسف از جنبه دیگری نیز اهمیت داشت و آن محتوای موسیقی سامی بود که اگرچه هنوز رنگ و بوی شرقی داشت، اما حالا یک لایه عمیق‌تر شده و در کنار – و حتی بیش از نشانه‌های مستقیم اسلامی، – فطرت مشترک الهی را دست‌مایه قرار داده بود و این یعنی هدف گرفتن جمع وسیع‌تری از مخاطبان بالقوه. اگرچه یوسف، با چهارمین آلبوم خود یعنی “سلام” کمی به تکرار افتاد، اما حالا و با “مرکز” مجددا نشان داد همچنان می‌تواند مسیری را که در پیش گرفته است، با قوت ادامه دهد. موسیقی سامی یوسف (به ویژه از آلبوم سوم به بعد) به نوعی همان روحِ صوفی‌مسلک دیروز است که حالا در جسمی جدید دمیده شده؛ این مساله آن قدر مشخص است که حتی اگر نظرات او را هم نخوانده باشید، با گوش دادن به چند قطعه از موسیقی‌اش – به ویژه قطعات جدیدترین آلبوم وی، “مرکز” – می‌توانید آن را دریابید …

ادامه خواندن ““مرکز”؛ سفری از خود من تا به خودم”